2019 Kersttijd
 

Kersttijd

Vanuit de decemberkou stap ik in een warme huiskamer.
Mark, eind dertig, ligt daar op bed. Hij is aan het bijkomen van een drukke ochtend.
Deze ochtend had veel energie gekost vertelt zijn vrouw Sylvia.
'Onze jongens waren vroeg  wakker. Vanuit de huiskamer keken ze de donkere tuin in die bedekt was met sneeuw. Zehadden nog nooit sneeuw gezien!

Door alle opwinding was Mark ook vroeg wakker.
Hij lag ongeduldig te wachten tot hij verzorgd zou worden. De thuiszorg was laat vandaag.
Mark werd narrig, hij had haast, want zijn collega's kwamen op bezoek.'

We drinken koffie en Sylvia vertelt verder. Ze zag de collega's schrikken toen ze Mark zagen.
Het bezoek verliep moeizaam doordat ze Mark moeilijk konden verstaan.
En ze bléven maarzitten. Alsof ze geen afscheid konden nemen.
Nóg maar een keer koffie. 'Laatste ronde', had Sylvia op haar aardigst gezegd.
Toen ze met het dienblad vol koffie en koek de kamer inliep, struikelde ze over een speeltje.
Alles vloog over de vloer. Sylvia zelf bleef overeind. Wat een chaos!
Gelukkig hielpen de collega's met opruimen, daarna vertrokken ze.

Nu ik er ben, wil Sylvia met de kinderen naar de stad. Even eruit.
Ze mogen kerstballen uitzoeken voor in de kerstboom, die ze vanmiddag gaan optuigen.
Eerst helpen we samen Mark in zijn stoel en dan gaan ze op pad, een sprankelende jonge moeder en twee enthousiaste jochies van vijf en drie jaar die niet kunnen wachten de sneeuw in te gaan.

Mark vraagt of ik muziek wil opzetten. Hij leunt achterover en heeft zijn ogen dicht.
Zijn ene been is over de andere geslagen en zijn voet beweegt een beetje met de muziek mee. Ik zieeen ontspannen gezicht en een ontspannen lichaam.
Mark begint te praten.
Gelukkig kan ik hem verstaan. Hij zegt dat hij wel weet dat zijn einde nadert.
Hij vindt het moeilijk dat hij zijn kinderen niet kan zien opgroeien.
Daar had hij zich zó op verheugd.
'Maar het is nog erger voor de jongens zelf. Kunnen ze wel goed opgroeien zonder vader? Ik maak me er zorgen over. Weet jij daar iets van?', vraagt hij mij.
Ik ben evenstil.

Dan geeft Mark zelf een antwoord: 'Ach, samen redden ze het wel.'

De voordeur gaat open en de jongens rennen de kamer in. Ze popelen om de kerstballen aan papa te laten zien.
Sylvia doet wat kaarsen aan, zet kinderkerstmuziek op en ik hang lampjes in de boom.
De kerstmannetjes hebben hun kerstmuts op en staan klaar om de boom te vullen.
Ik zie hoe Mark het tafereel vanuit zijn stoel bekijkt.
Natuurlijk had híj nu warme chocolademelk willen maken en had híj die lampjes willen doen.
Zijn ogen glimmen. En aan zijn glimlach te zien, denk ik zomaar dat die ogen glimmen van trots.
Trots op zijn leuke gezin.