september 2023 
Zussen

Zussen

Conny wil graag een plaatjesboek aanvullen met foto's die ze van de plaatselijke supermarkt kreeg. Er liggen nog heel wat onuitgepakte zakjes, we gaan er samen mee aan de gang. Ik scheur de zakjes open en leg de plaatjes op nummervolgorde. Conny doet ze in het boek op de plek waar ze later geplakt moeten worden. Dat inplakken is een klusje dat ze binnenkort graag nog samen met haar moeder wil doen. Intussen kletsen wij over alles en niets. Over de school waar zij heeft lesgegeven, over creatief bezig zijn, over ernstig ziek zijn en over het leven. Het leven dat zij moet gaan loslaten terwijl ze nog niet zover is. Conny wil nog genieten van haar kinderen, ze wil nog lol hebben met haar zus en ze wil mee met een familie-uitje. Ze wil nog van alles, maar of ze dat gaat redden... Soms zijn we even stil. In die stilte hoor ik haar lichaam zwoegen.

Ik kijk naar buiten, recht de polder in. Het felle groen van het weiland steekt prachtig af tegen het vale blauw van de lucht. Een reiger aan de waterkant is druk met een vis in de weer. Wát een plaatje! Conny kijkt met me mee naar buiten. Haar blik gaat niet zo ver als de mijne. Zij geniet van de vogeltjes op de waslijn in de achtertuin. Daar zijn de pelpinda's en nootjes in netjes echt in trek.

Vanuit het keukenraam zie ik een boom en nog meer vogelsnoep. Een vreemde vogel prikt snel en stevig met zijn snavel in de stam. Keer op keer. Dit moet wel een specht zijn. Die heb ik nog nooit van zo dichtbij gezien. Conny zegt dat het de kleine bonte specht is. Ze kan hem niet goed zien. Ik stuur haar er een foto van en zo genieten we samen van dit kleine wonder. Ook de foto's van het mooie weiland gaan naar Conny. Trots en blij bekijkt ze al die mooie natuurplaatjes.

Tijdens een mini-slaapje van Conny komt haar zus binnen. Conny kijkt door kiertjes: “Hé lieverd, ben je er nu al?” Zus ruimt de boodschappen op en zet een glaasje sap bij Conny. Dan volgen er een paar bijzondere zussen-verhalen. Conny kijkt trots naar mij, naar haar zus, naar haar sapje, en terug naar haar zus. “Wat neem je mee van je zus, Conny?”, vraag ik. Stilte. De zussen kijken elkaar aan. “Uhm... haar lach, haar gezelligheid en haar goedheid. We hebben het samen zo fijn gehad. Dat neemt niemand mij meer af.” Zus is er stil van. “En jij, zus, wat ga jij niet vergeten van Conny?” “Oh ehh, ja zó veel!” En terwijl ze dat zegt, buigt ze zich naar Conny. Wat zus gaat onthouden van Conny, hoor ik niet, maar ik weet zeker dat het goed is. De specht weet dat ook, zie ik: zijn koppie knikt driftig 'JA!' tegen de stam van de boom bij het keukenraam.